8 Μαρτίου.
Την “ημέρα της γυναίκας”, δεν γιορτάζουμε απλώς την ύπαρξή μας, αλλά φωνάζουμε!
Φωνάζουμε για όλα όσα έχουμε υποστεί, για όλα όσα εξακολουθούμε να υπομένουμε.
H μέρα αυτή δεν είναι απλώς μια γιορτή.
Είναι μια κραυγή, μια φωνή που ακούγεται βαθιά μέσα από την καρδιά μας, καλώντας για αλλαγή, για αναγνώριση, για σεβασμό.
Είναι η μέρα που μας καλεί να κατανοήσουμε όσα μας έχουν φορέσει με τη βία, με το βλέμμα της κοινωνίας, με τα στερεότυπα που μας στοιχειώνουν και μας περιορίζουν.
Εμείς, οι γυναίκες, ζούμε καθημερινά την πατριαρχία, τον ρατσισμό και τον σεξισμό σε κάθε γωνιά της ζωής μας.
Οι γυναίκες δεν είμαστε απλώς ανθρώπινες υπάρξεις σε έναν κόσμο που θέλει να μας περιορίσει.
Είμαστε οι φωνές που πρέπει να ακουστούν, οι ψυχές που αξίζουν σεβασμό, και τα σώματα που πρέπει να απελευθερωθούν από τα δεσμά των προκαταλήψεων και της πατριαρχίας που μας βαραίνουν.
Μας αναγκάζουν να γίνουμε μάνες, να ενσαρκώσουμε το ρόλο της “ιδανικής μητέρας”, σαν να είναι αυτός ο μόνος σκοπός της ύπαρξής μας.
Αν δεν το επιθυμούμε, αν δεν το μπορούμε, μας κοιτάζουν με αποδοκιμασία, μας αναγκάζουν να νιώθουμε ανεπαρκείς.
Στα μάτια της κοινωνίας, εμείς είμαστε τα “ασθενή φύλα”, οι “ευαίσθητες”, οι “αδύναμες”.
Όμως πόσες φορές μας έχουν αποτρέψει να μιλήσουμε δυνατά;
Να διεκδικήσουμε την αξία μας, τη θέση μας;
Πόσες φορές μας έχουν πει ότι πρέπει να χαμογελάμε, να γινόμαστε αόρατες ή να φοράμε τη μάσκα του “ιδανικού” πρότυπου γυναίκας για να γίνουμε αποδεκτές;
Μας ζητούν να αγαπάμε, να προσφέρουμε, να θυσιαζόμαστε, να ζούμε για τους άλλους, χωρίς ποτέ να αναγνωρίζεται η δική μας ύπαρξη, η δική μας ανάγκη για ελευθερία, για δικαίωμα στην επιλογή.
Από την άλλη, ποιος είναι ο κόσμος που μας λέει πως πρέπει να είμαστε, να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε;
Δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολύ δυνατές, γιατί θα μας χαρακτηρίσουν “ανδροειδή”.
Δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολύ ευάλωτες, γιατί θα μας κατατάξουν στις “αδύναμες”.
Δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολύ σιωπηλές, γιατί θα μας πούνε “αδιάφορες”.
Αλλά αν μιλήσουμε, αν υψώσουμε τη φωνή μας, τότε ξαφνικά είμαστε οι “υστερικές”, οι “σκληρές”, οι “ενοχλητικές”.
Μας λένε να μην κυκλοφορούμε μόνες, γιατί ο κόσμος δεν είναι ασφαλής για εμάς.
Μας καταδικάζουν να φοβόμαστε, να ζούμε με την αίσθηση του κινδύνου, να αμφισβητούμε τον εαυτό μας όταν περπατάμε στο δρόμο το βράδυ, να ζούμε με το φόβο ότι μπορεί κάτι να συμβεί, ότι κάποιος θα μας παρενοχλήσει, ότι ο κόσμος έχει μάθει να μας βλέπει ως αντικείμενα και όχι ως ανθρώπους.
Ο φόβος είναι η σκιά που μας ακολουθεί καθημερινά.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά.
Είμαστε φορτωμένες με τις προσδοκίες άλλων γενιών που μάς λένε ότι πρέπει να είμαστε “προσεκτικές”, “υποταγμένες”, “ευγενικές” και “ήρεμες”. Μας λένε ότι πρέπει να είμαστε “προσεκτικές με τα λόγια μας”, “να μην προκαλούμε”, “να μην είμαστε πολύ δυνατές ή πολύ αδύναμες”.
Κάθε βήμα μας κρίνεται και κάθε πράξη μας αναλύεται από έναν κόσμο που θεωρεί ότι ξέρει τι πρέπει να κάνουμε, χωρίς να μας ρωτήσει καν αν το θέλουμε.
Είμαστε οι “άξιες σύζυγοι”, οι “ευγενικές κόρες”, οι “ιδανικές μάνες”, αλλά ποτέ δεν είμαστε “εμείς”.
Η προσωπική μας ανάπτυξη, η ελευθερία μας, η ατομική μας αξία, συχνά δεν είναι προτεραιότητα.
Η κοινωνία δεν μας έχει επιτρέψει ποτέ να είμαστε απλώς “εμείς”, χωρίς να χρειάζεται να καλύψουμε όλα τα κοινωνικά στερεότυπα.
Αυτά τα κατάλοιπα μας βαραίνουν, όχι μόνο τα προσωπικά μας όνειρα, αλλά και τα όνειρα των προηγούμενων γενιών.
Το σώμα μας, η ζωή μας, τα όνειρά μας, μας ανήκουν; Όχι πάντα.
Η κοινωνία κρίνει, οι άλλοι αποφασίζουν, οι κανόνες της πατριαρχίας θέλουν να μας καθοδηγήσουν. Μας λένε πώς να φαινόμαστε, πώς να κινούμαστε, πώς να αγαπάμε.
Όταν δεν χωράμε στις “συνήθεις” φόρμες, τότε γινόμαστε η ”εξαίρεση”, η “παράξενη”, η “μη φυσιολογική”.
Μας έχουν φορτώσει με τα βάρη της κοινωνικής ντροπής, της αποδοκιμασίας, της υπερβολικής αναγνώρισης της αξίας μας μέσω του ρόλου μας στη ζωή των άλλων.
Αλλά, αγαπημένες μου, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε η συνέχεια των προκαταλήψεων των παλαιότερων γενιών.
Δεν είμαστε υποχρεωμένες να ακολουθούμε τα μονοπάτια που άλλοι έχουν χαράξει για εμάς.
Είμαστε οι δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας, της δικής μας δύναμης, της δικής μας ελευθερίας.
Η αληθινή μας αξία δεν εξαρτάται από το αν είμαστε καλές μάνες, καλές κόρες ή καλές σύζυγοι.
Η αληθινή μας αξία εξαρτάται από το γεγονός ότι είμαστε ανθρώπινες, ότι επιλέγουμε την ευτυχία μας, ότι έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε χωρίς περιορισμούς, χωρίς ενοχές, χωρίς φόβους.
Όπως ακριβώς είμαστε.
Είμαστε οι γυναίκες της αλλαγής.
Και η αλλαγή αρχίζει με το να σταματήσουμε να κρυβόμαστε και να αποδεχτούμε ότι η ελευθερία μας είναι αναφαίρετο δικαίωμα.
Είμαστε ελεύθερες να είμαστε ακριβώς όπως θέλουμε, χωρίς ταμπέλες, χωρίς φόβο, χωρίς περιορισμούς.
Και η πιο σπουδαία επανάσταση που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με όλες τις αντιφάσεις του, να σεβαστούμε τη δύναμή μας και να την εκφράσουμε δυνατά στον κόσμο.
Είμαστε γυναίκες και αυτή είναι η ώρα να ζήσουμε για εμάς.