Σου φαίνεται δύσκολο να ζητήσεις συγνώμη;
Αναρωτιέσαι πως να το κάνεις;
Είτε χρειάζεται να ζητήσεις συγνώμη σε κάποιο φίλο ή φίλη, στους γονείς, στο σύντροφο ή στα παιδιά σου, το συναίσθημα είναι το ίδιο.
Κομπιάζεις, δειλιάζεις, δεν βρίσκεις τις σωστές λέξεις ή το θάρρος για να το κάνεις.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που αυτός ”ο κάποιος” που πρέπει να ζητήσεις συγνώμη είναι ο εαυτός σου;
Πόσο εύκολα ή δύσκολα βρίσκονται οι σωστές λέξεις για να εκφράσεις με όλη την ειλικρίνεια, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος όλα όσα θέλεις;
Είναι πολύ εύκολο να πληγώσουμε τον εαυτό μας, με τις σκέψεις και τις πράξεις μας.
Και αυτό μπορεί με μεγάλη ευκολία να επαναληφθεί ξανά και ξανά.
Είναι αρκετά δύσκολο όμως να μας ζητήσουμε συγνώμη και να μας υποσχεθούμε ότι δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο άμεσο μέλλον.
Πως μπορούμε όμως να ζητήσουμε πολύ αποτελεσματικά ”συγνώμη”από τον εαυτό μας;
Πάρε χαρτί και μολύβι και κάθησε κάπου ήσυχα και μοναχικά.
Φέρε στο μυαλό σου ένα γεγονός που συνέβει στη ζωή σου και νιώθεις ότι σε αδίκησες/πλήγωσες/στεναχώρησες.
Γράψε ποια συναισθήματα πυροδότησε αυτό το γεγονός, πως σε έκανε να αισθανθείς, ποια άλλα πρόσωπα συμμετείχαν (γονείς, σύντροφος, φίλοι κλπ) και ποιος ήταν ο ρόλος τους στο γεγονός.
Γράψε χωρίς να δικαιολογήσεις κανένα από αυτούς,ή να ωραιοποιήσεις το γεγονός που συνέβει.
Δεν έχει σημασία αν οι πράξεις τους ήταν σκόπιμες ή όχι, αν έγιναν στο όνομα ”της αγάπης” εκ μέρους τους.
Δες κατάματα τη συμπεριφορά σου και το ρόλο που έπαιξες στην υπόθεση.
Μήπως άφησες πολύ χώρο;
Μήπως δεν έθεσες ξεκάθαρα τα όρια σου;
Μήπως ”το καλό παιδί” που σε έμαθαν να είσαι, δεν τόλμησε να υψώσει το ανάστημα του;
Οι περισσότεροι από εμάς συμπεριφερόμαστε με λιγότερο σεβασμό και αγάπη στον εαυτό μας, από ότι στους άλλους.
Το να ζητήσουμε συγνώμη από τον εαυτό μας, είναι ένα από τα πιο σημαντικά βήματα αυταγάπης και σεβασμού προς εμάς.
Πάρε χαρτί και άφησε τα συναισθήματα σου να πιάσουν το μολύβι:
”Αγαπημένε μου εαυτέ...
”Όλα όσα έχεις κάνει ή δεν τόλμησες να κάνεις μπορούν να συγχωρεθούν.
Σε αποδέχομαι και σε συγχωρώ για όλες εκείνες τις φορές που ήσουν λίγο..πιο στη ζωή.
Σε αποδέχομαι και σε αγαπώ έτσι ακριβώς όπως είσαι.
Νοιάζομαι για σένα και είμαι έτοιμη από εδώ και πέρα να σε τιμήσω όπως σου αξίζει.
Λυπάμαι για όλες εκείνες τις φορές που δεν πήρα το μέρος σου.
Λυπάμαι για όλες εκείνες τις φορές που ήμουν εναντίον σου.
Και περισσότερο λυπάμαι που δεν σε πίστεψα.
Που δεν πίστεψα σε εσένα. Που είχα αμφιβολίες για σένα. Που άφησα ένα σωρό άλλους να ρίξουν τη σκιά τους στον ήλιο σου.
Λυπάμαι που δεν έβαλα τα δυνατά μου για σένα όταν έπρεπε.
Λυπάμαι που δεν σου είπα ποτέ πόσο σε αγαπώ!
Συγνώμη που δεν είπα όσα ”όχι” χρειάστηκε.
Συγνώμη που δεν είχα τη δύναμη και το κουράγιο να φύγω από καταστάσεις, ανθρώπους και γεγονότα που δεν εξυπηρετούσαν το ανώτερο καλό σου.
Συγνώμη που έκλεινα τα αυτιά μου επιδεικτικά στη μικρή φωνούλα μέσα μου, που δεν την ”άκουσα” όταν έπρεπε.
Συγνώμη που δεν άκουσα την καρδιά μου, δεν ακολούθησα το ένστικτό μου.
Συγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που σε έκανα να αισθανθείς άβολα.
Με έχουν μάθει να ζητάω συγνώμη στους άλλους αλλά κανείς δεν με δίδαξε πως να ζητάω συγνώμη από τον εαυτό μου.
Αυτή τη στιγμή όμως νιώθω την ανάγκη να το κάνω.
Αυτή τη στιγμή κοιτάζω κατάματα τη ψυχή μου, χωρίς φίλτρα και παραμορφωτικά γυαλιά.
Χωρίς κριτική.
Στέκομαι δίπλα της και την παίρνω μια ζεστή σφιχτή αγκαλιά.
Την αφήνω να κλάψει, να ξεπλύνει όσα σκουπίδια της πέταξαν.
Λυπάμαι εαυτέ μου για όλο τον πόνο που σου προκάλεσα.
Υπόσχομαι να σε τιμώ όπως σου αξίζει!
Είσαι δυνατός!
Γεννήθηκες για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
Βαθιά, απέραντα και απόλυτα.
Μην αφήσεις κανένα να σε πείσει για το αντίθετο..
Ούτε και εμένα!
Με αγάπη,
στον εαυτό μου”