Η ψυχή μας είναι σαν έναν εύθραυστο, αλλά ταυτόχρονα ανθεκτικό κήπο.
Κάθε λέξη που ακούμε, κάθε άνθρωπος που επιτρέπουμε να σταθεί δίπλα μας, κάθε σχέση που επιλέγουμε να ποτίσουμε, γίνεται ο σπόρος που φυτεύουμε στο χώμα της ύπαρξής μας.
Αν περιτριγυριζόμαστε από φωνές που μας υποτιμούν, από σχέσεις που μας μαραίνουν, από ανθρώπους που σκορπούν σκιά αντί για φως, τότε πώς μπορεί αυτός ο κήπος να ανθίσει;
Χρειαζόμαστε ήλιους – ανθρώπους που το φως τους δεν μας τυφλώνει, αλλά μας ζεσταίνει.
Ανθρώπους που μας κοιτούν στα μάτια και μας λένε: “Μπορείς. Αξίζεις. Είμαι εδώ.”
Χρειαζόμαστε σχέσεις που είναι σαν απαλό αεράκι στις ζεστές μέρες, που φέρνουν ανάσα και όχι καταιγίδα.
Χρειαζόμαστε λέξεις που είναι σαν σταγόνες βροχής στη δίψα της αμφιβολίας μας, που ξεπλένουν τον φόβο και αφήνουν στη θέση του την εμπιστοσύνη.
Όταν περιβάλλουμε τον εαυτό μας με θετικές δηλώσεις, είναι σαν να ανοίγουμε ένα παράθυρο στον ήλιο.
Ξαφνικά, το δωμάτιο της ψυχής μας φωτίζεται.
Οι σκιές μικραίνουν, το κρύο μαλακώνει, και νιώθουμε ότι μπορούμε να αναπνεύσουμε ξανά.
Και οι άνθρωποι… Αχ, οι άνθρωποι!
Είναι οι καθρέφτες μας.
Όταν κοιτάμε μέσα σε καθρέφτες που δείχνουν την πιο όμορφη εκδοχή μας, αρχίζουμε να πιστεύουμε σε αυτήν.
Όταν μας αγαπούν με τρυφερότητα, μαθαίνουμε να αγαπάμε και εμείς τον εαυτό μας.
Όταν μας μιλούν με καλοσύνη, αρχίζουμε να μιλάμε και εμείς έτσι μέσα μας, και τότε κάτι μαγικό συμβαίνει: η αγάπη πολλαπλασιάζεται.
Να επιλέγεις τους ανθρώπους σου σαν να διαλέγεις λουλούδια για έναν πολύτιμο κήπο.
Να τους επιλέγεις με την καρδιά.
Με αυτούς που σε κάνουν να χαμογελάς, να αισθάνεσαι ελεύθερη, να ανθίζεις.
Και αν κάποτε βρεθεί ένα αγκάθι στον δρόμο σου, μην ξεχνάς: είσαι ο κηπουρός της ζωής σου.
Μπορείς να ξεριζώσεις ό,τι σε πληγώνει και να φυτέψεις ξανά.
Και αυτή τη φορά, θα είναι ακόμα πιο όμορφο.