Γεννιόμαστε σαν λευκό χαρτί, αλλά το μελάνι των προηγούμενων γενιών έχει ήδη ποτίσει τις σελίδες μας.
Κουβαλάμε ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, δάκρυα που δεν χύθηκαν, κραυγές που πνίγηκαν πριν προλάβουν να ακουστούν.
Η θλίψη που βαραίνει την ψυχή μας δεν είναι πάντα δική μας.
Ο θυμός που ξεσπά απρόσμενα μπορεί να μην πηγάζει από τη δική μας εμπειρία.
Οι πληγές μας, πολλές φορές, έχουν ρίζες βαθύτερες απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Η γιαγιά που έζησε σε σιωπή, ο παππούς που έθαψε τα όνειρά του στη γη, η μητέρα που έμαθε να αντέχει, ο πατέρας που έκρυψε τον φόβο του πίσω από σκληρές λέξεις.
Οι προηγούμενες γενιές πορεύτηκαν με τη δική τους αλήθεια, αλλά τα δικά τους ανείπωτα έγιναν δικοί μας ψίθυροι στο σκοτάδι.
Οι απώλειες, τα βάρη, οι αδικίες, όλα μεταφέρθηκαν σαν κληρονομιά αόρατη, αλλά πανίσχυρη.
Μερικές φορές αισθανόμαστε βάρος στην καρδιά χωρίς να ξέρουμε γιατί.
Αναρωτιόμαστε γιατί φοβόμαστε τόσο την αγάπη, γιατί το σώμα μας σφίγγεται σε καταστάσεις που δεν μοιάζουν επικίνδυνες.
Είναι οι ιστορίες που ζουν μέσα μας, που παλεύουν να βρουν τη λύτρωση.
Και δεν θα ησυχάσουν, αν δεν τις ακούσουμε.
Δεν ήρθαμε εδώ για να επαναλάβουμε τον πόνο.
Ήρθαμε για να τον κατανοήσουμε, να τον μεταμορφώσουμε, να του επιτρέψουμε να υπάρξει και έπειτα να τον απελευθερώσουμε.
Ο κύκλος μπορεί να σπάσει.
Οι πληγές μπορούν να θεραπευτούν.
Οι γενιές που έρχονται μπορούν να είναι ελαφρύτερες.
Η λύτρωση ξεκινά τη στιγμή που θα σταθούμε μπροστά σε όλη αυτή την κληρονομιά και θα πούμε:
Σας βλέπω. Σας ακούω. Σας τιμώ. Αλλά επιλέγω να ζήσω ελεύθερη.