Ξέρεις τι είναι η ενοχή;
Ένας μικρός δικαστής μέσα σου που κάθεται στην έδρα και σου φωνάζει “φταις”.
Ένας δικαστής χωρίς απόδειξη, αλλά με άποψη.
Είσαι αρκετά καλή; Είσαι αρκετά σωστή; Μήπως δεν έκανες αρκετά;
Και ενώ αυτά τα ερωτήματα σε κατακλύζουν, ξεχνάς κάτι σημαντικό:
Ποιος έγραψε αυτούς τους κανόνες που προσπαθείς να τηρήσεις;
Σκέψου το.
Είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου γιατί νομίζεις ότι έτσι πρέπει.
Γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε, σου είπε ότι αν δεν τα κάνεις όλα τέλεια, θα απογοητεύσεις.
Μα τι είδους παιχνίδι είναι αυτό; Να προσπαθείς να νικήσεις, ενώ οι κανόνες αλλάζουν διαρκώς;
Η ενοχή είναι σαν εκείνο το παλιό ρούχο που δεν σου κάνει πια, αλλά δεν το πετάς γιατί “μπορεί να χρειαστεί”.
Όχι, δεν θα χρειαστεί. Ήρθε η ώρα να το αφήσεις.
Ρώτα τον εαυτό σου:
Για ποιον νιώθω ενοχή; Για ποιον προσπαθώ;
Και κυρίως:Τι θα έκανα διαφορετικά αν η ενοχή δεν υπήρχε;
Δεν είσαι κατηγορούμενη.
Είσαι ελεύθερη.
Άσε κάτω το φορτίο που σου φόρτωσαν και ξεκίνα να ζεις.
Η ζωή δεν είναι ένα ατελείωτο δικαστήριο, είναι μια σκηνή που περιμένει να παίξεις τον πιο όμορφο ρόλο σου.
Χωρίς ενοχές.
Χωρίς “φταις”.
Μόνο με το “είσαι”.