Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και στάθηκα για λίγο ακίνητη.
Ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπα αυτό το σπίτι όπως το ήξερα.
Το σπίτι όπου μεγάλωσα, έμαθα, πόνεσα, αλλά και ονειρεύτηκα.
Κουβαλούσε μέσα του ιστορίες, αναμνήσεις, και περιορισμούς – όλα όσα με έπλασαν και, ταυτόχρονα, όλα όσα έπρεπε να αφήσω πίσω για να προχωρήσω.
Κάθε γωνιά του μου θύμιζε κάτι.
Τη μάνα μου να με μαλώνει γλυκά όταν φοβόμουν να τολμήσω.
Τον πατέρα μου, να με προειδοποιεί να είμαι προσεκτική και να σκέφτομαι δυο φορές πριν κάνω το επόμενο βήμα.
Ήταν όλα αυτά τα λόγια, γεμάτα αγάπη, που όμως άφησαν ρίζες μέσα μου – ρίζες που κάποτε έγιναν περιοριστικές πεποιθήσεις.
Για χρόνια πίστευα ότι έπρεπε να χωρέσω στις προσδοκίες αυτών που με αγαπούσαν.
Να είμαι δυνατή, τέλεια, πάντα σε έλεγχο.
Ώσπου κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι να χωράς σε καλούπια, αλλά να βρίσκεις τον εαυτό σου.
Αυτό το σπίτι δεν ήταν απλώς ένας χώρος· ήταν το παρελθόν μου, τα “πρέπει” και οι φόβοι μου.
Σήμερα, καθώς έκλεισα την πόρτα πίσω μου, ένιωσα έναν κόμπο, αλλά και μια βαθιά ανακούφιση.
Έκλεισα την πόρτα σε ό,τι δεν με εξυπηρετεί πια.
Και τότε σκέφτηκα:
Πόσες γυναίκες, όπως εγώ, ζουν με “πόρτες” που δεν τολμούν να κλείσουν;
Πόσες κρατούν μέσα τους περιορισμούς, φόβους και προσδοκίες που δεν είναι δικές τους;
Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ.
Για να σου πω πως μπορείς κι εσύ να κλείσεις τις δικές σου πόρτες.
Μπορείς να αφήσεις πίσω τα “πρέπει” που σε βαραίνουν, τις φωνές που σου λένε πως δεν είσαι αρκετή.
Μαζί, μπορούμε να εξερευνήσουμε τι πραγματικά θέλεις και πώς μπορείς να το πετύχεις.
Η ζωή δεν βρίσκεται πίσω από τις πόρτες που φοβάσαι να κλείσεις.
Βρίσκεται μπροστά σου, εκεί που είσαι ελεύθερη να δημιουργήσεις τη δική σου διαδρομή.
Κι αν χρειάζεσαι έναν οδηγό σε αυτό το ταξίδι, είμαι εδώ για σένα.
Μαζί, θα βρούμε τον τρόπο να κάνεις το επόμενο βήμα με αυτοπεποίθηση, αγάπη και πίστη στον εαυτό σου.
Τώρα, είναι η στιγμή σου.
Κλείσε την πόρτα πίσω σου και άνοιξε την επόμενη.
Γιατι ξέρεις κάτι;
Τελικά οι ρίζες μας δεν είναι δεσμά.
Αλλά τα φτερά για να πετάμε!